Ημερολογια Ψυχης





Ψυχόδραμα:Το ζέσταμα για ζωή με δυνατότητα λύσης των κόμπων μας-"going away with an enabling solution in different aspects of our lives"


Το ψυχόδραμα, είναι μια διαδικασία "ξυπνήματος". Η αλήθεια που βιώνουμε στη σκηνή, η αλήθεια που βιώνουμε τα άτομα μεταξύ μας, δεν αφήνει περιθώρια για τυπικότητες.

Ξαναθυμόμαστε, τι θα πει να μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους. Η αλήθεια σου θα πέσει σε ένα μαξιλαράκι αποδοχής. Κάποιον θα αγγίξεις απρόσμενα, και αυτός ίσως κλάψει μαζί σου. Ξυπνάμε.Αγγίζουμε περιοχές, που τις είχαμε καλά πακετάρει και κλείσει. Πόσα και πόσα πακέτα κουβαλάμε!Νομίζουμε ότι τα διευθετήσαμε και είναι εντάξει, κι όμως κάθε πακέτο, είναι ανθρώπινο, έχει το βάρος του.Δε μιλάμε για τραγικές περιπτώσεις. Μιλάμε για τον καθημερινό άνθρωπο. Όλα αυτά τα ερεθίσματα που δεχτήκαμε και μας έκλεισαν. Μας έκαναν πιο συμπαγείς. Και τώρα, εδώ, αρχίζουμε πάλι να τα κοιτάμε, τα πακέτα μας.Μήπως χρειάζεται να βγάλουμε το πρώτο φύλο; Μήπως θέλουμε να αλλάξουμε το χρώμα; Μήπως θέλουμε να το πάρουμε αγκαλιά, και να το χαιδεύουμε να το το χαιδεύουμε και να κλαίμε γι αυτό; Μήπως ήρθε η ώρα να το αφήσουμε να φύγει; Μήπως, θέλουμε να ανοίξουμε χώρο για κάτι καινούριο;

Όλο αυτό το βίωμα, η εμπειρία που μπαίνει μέσα μας καθημερινά, μήπως ξεχάσαμε να της δίνουμε αξία; Αν ο άνθρωπος είναι σώμα-νους-συναίσθημα-πνεύμα, μήπως το ξεχάσαμε, ότι και εμείς οι ίδιοι είμαστε, ένα θαύμα; Για μικρά πράγματα μιλάμε.Να ξανα-ανοίξουμε στην αίσθηση. Να ξανανιώσουμε..ότι νιώθουμε, και πόσο υπέροχο είναι αυτό!

Φεύγοντας από το Ψυχόδραμα, έχουμε ξυπνήσει ξανά. Έχουμε πάλι ζεσταθεί σε μια ζωή με προοπτική.Βγαίνουμε έξω για να παλέψουμε για αυτά που πιστεύουμε, να βρούμε λύσεις, να διεκδικήσουμε.Είμαστε ευαίσθητοι, πολύ ευαίσθητοι οι άνθρωποι! Ανοίγουμε στην ευαισθησία μας και γινόμαστε δημιουργοί.


"folks go away warmed up to their creative functioning, creative functioning with respect to celebrating their life, also creative functioning with respect to dealing with their fears and difficulties...everybody is going away with an enabling solution warmed up to different aspects of our life, warmed up to the movement forward and also warmed up to the things that would interfere with that forward movement, a willingness to deal with the different areas of our lives consciously"


M.Clayton




Έτσι μας έλεγε ο δάσκαλός μας..Να αποβάλουμε τη νοοτροπία του "έχω πρόβλημα", να αποβάλλουμε τις έτοιμες και παγιωμένες αντιλήψεις. Να φτιάξουμε μια νέα νοοτροπία ζωής: πώς να συντονιζόμαστε με το κάθε τι που υπάρχει, και με τον εαυτό μας καθώς σχετίζεται εκεί. Όταν μένεις συντονισμένος, αργά ή γρήγορα κάτι θα γεννηθεί. Γιατί, έχεις παραμείνει ζωντανός με τη ζωή και αυτά που υπάρχουν. Δεν είναι θέμα κατανόησης, ή εύρεσης μιας λύσης. Είναι θέμα του πώς παραμένω ζωντανή ύπαρξη με όλη τη ζωή που υπάρχει ανά πάσα στιγμή γύρω μου. Όταν μείνω ζωντανή, όταν το νιώσω, έρχεται μια στιγμή που θα δημιουργήσω. Αυτό είναι ζωή, είναι αυτό που γίνεται ζωντανό, που προκύπτει, που πραγματώνεται,που αποκτά σάρκα και οστά μέσα από τα βάθη της ύπαρξής μας καθώς σχετιζόμαστε και παραμένουμε ζωντανοί στην ύπαρξη γύρω μας.

"Νιώθω χαρούμενος, που σημαίνει, νιώθω τη ζωή μέσα μου". Πραγματικά!

Τότε δεν "πιστεύεις" για το ένα και το άλλο, τότε απλά το ξέρεις.

Είναι μια τελείως διαφορετική προσέγγιση του ανθρώπου, του πώς να υπάρχεις, του μεγαλείου, της δύναμής σου.

"It is necessary to become alive"

Ας μένουμε σε επαφή με τη ζωή που γεννιέται μέσα μας, στιγμή με τη στιγμή...

Εκπαιδευτικό διήμερο ψυχοδράματος, Μάρτιος 2016


Άλλο ένα εκπαιδευτικό σαββατοκύριακο πέρασε στο ΨΥΚΑΠ....για άλλη μια φορά, μείναμε εκεί, να συσχετιστούμε με τα πράγματα μέσα μας, πράγματα που μερικές φορές πονάνε...Αλήθεια, υπάρχουν αυτά τα πράγματα για τα οποία μαθαίνουμε ότι δεν θα βρούμε λύση...αλλά ένα τρόπο να είμαστε κοντά τους, να τα νιώθουμε ως έχουν, να τα αναγνωρίζουμε όπως τα κουβαλάμε,λίγο να τα αγγίζουμε με συμπάθεια και τρυφερότητα...και ναι, πονάνε....όμως, εκεί είναι που πετυχαίνουμε ένα άνοιγμα, θα το ονόμαζα άνοιγμα ψυχής, άνοιγμα ζωής. Εκεί που όλο και περισσότερο ξέρουμε ποιοι είμαστε, τι κουβαλάμε, καθώς το αναλαμβάνουμε, να είμαστε αυτοί που είμαστε...Όχι άλλο νέκρωμα, όχι άλλη φυγή, όχι άλλο μούδιασμα..Εκεί δίπλα βλέπεις βρίσκεται παρέα, στον πόνο, η σπίθα ζωής...κάθε φορά γινόμαστε πάλι ανθρώπινοι και τότε, τη νιώθουμε κι αυτήν, ξανά.Κι έτσι με αυτήν συνεχίζουμε..


Ημερολόγια Νοεμβρίου, λίγο πριν δείξει Δεκέμβρης...

10.08  ",,,νομίζω ότι σε καταλαβαίνω....Μοιάζει σαν ο κόσμος να είναι μια θεατρική παράσταση, να μην είναι αλήθεια, να μην είναι η πραγματική ζωή. Σαν κάποιος να μας κάνει πλάκα. Κάποιοι άνθρωποι, όπως εσύ κι εγώ, τον κοιτάμε , τον κοιτάμε, αλλά δεν μπορούμε να το χωνέψουμε, ή να βρούμε τη θέση μας μέσα σε αυτόν.....Είναι ένας κόσμος παράλογος, όπως παράλογη είναι και η ζωή και ο θάνατος. Κανείς δεν μπορεί να βάλει μια τάξη σε όλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να ζει και να τα αντικρίζει όπως είναι, και γι αυτό φτιάχνει ο καθένας τη δική του θεωρία για να την παλεύει όπως όπως. Είμαστε ψεύτες όλοι, με τον ίδιο μας τον εαυτό. Πιο εύκολα κλαίμε, απ΄ό,τι μπορούμε να προσφέρουμε ένα αυθεντικό χαμόγελο στην ανθρωπότητα. Είμαστε ένα μάτσο κατώτερα ένστικτα, πραγματικά κακόμοιρα όντα...για λύπηση..Τραγικοί.

10.10 Ζητάμε να μας φροντίσουν, να μας αγαπήσουν, χωρίς οι ίδιοι να μπορούμε να φροντίσουμε ή να αγαπήσουμε.

10.12 Προτιμάμε να το βρούμε από αλλού, σαν η ζωή να μας το χρωστούσε. Και τα βάζουμε με τη ζωή, το πιο ιερό πράγμα που μας δόθηκε ποτέ, και το έχουμε διαστρεβλώσει τόσο, έχουμε απομακρυνθεί τόσο από αυτό που είναι πραγματικά η ζωή, που είμαστε πια παραποιημένα, διεφθαρμένα, κακόμοιρα όντα.

Ποντίκια εγκλωβισμένα μέσα στο σύστημα, υπηρετούμε το χρήμα, και δεν κουνάμε ρούπι.

Και βεβαίως, κατώτερης νοημοσύνης.

Αυτή είναι η φύση μας.

10.18 Αδύναμα φοβισμένα ανθρωπάκια, αφημένα να τα διοικούν, παραιτημένα από πρωτοβουλία, από τη δύναμή τους, από την ευφυΐα τους

10.21 Δυστυχώς, αυτή είναι η φύση μας....

10.41 Το τραγικό όμως είναι, ότι μέσα σε αυτό το σκοτάδι πάντα παραμένει μια φλογιτσα, τόσο μικρή, μα που αντιμάχεται όλη τη μαυρίλα. Μια φλογίτσα που ανεξήγητα δεν θέλει να παραιτηθεί, που σου σφυράει στο αυτί "όχι, δεν θα παραδοθείς εντελώς". Μια μικρή φλογίτσα που ανεξήγητα συνεχίζει να καίει μέσα μας.

10.43 ίσως θα ήταν πιο εύκολο να παραδινόμασταν στο σκοτάδι, αν δεν υπήρχε αυτή η φλογίτσα

αυτή όμως έχει μια αναπάντεχη ζωή μέσα μας

επιμένει να είναι εκεί.

10.46  Όταν σκέφτομαι τη φλογίτσα, μου έρχονται στο μυαλό στιγμές μαλακότητας, στιγμές αγάπης.

Και στιγμές περιπέτειας, όταν γνωρίζεις κάτι καινούριο για πρώτη φορά.

 Μου έρχονται στο μυαλό το ηλιοβασίλεμα. Ο ήλιος όπως χρυσίζει στη θάλασσα. Τα δέντρα. Πώς αυτά καταφέρνουν να ζουν άραγε, τόσο σοφά;....

10.52  Μου έρχεται στο μυαλό η αρμονία της φύσης και πώς αυτή καταφέρνει να συνεργάζεται, να συνυπάρχει...

Έχω ζήσει κάποιες καταπληκτικές στιγμές στη ζωή μου, και αυτές είναι μέσα στη φλογίτσα. Ευχαριστώ το Θεό πραγματικά γι αυτές τις στιγμές.
Νιώθω ότι αυτή η φλογίτσα βρίσκεται στα σωθικά μου, κάτω από το στομάχι μου.
Έτσι πλέον βγαίνω στον κόσμο, με την παραδοχή ότι είμαι ένα μάτσο σκατά.
Και μια μικρή φλογίτσα που δεν παραδίνεται, πάντα την τελευταία στιγμή, θα με τραβήξει πίσω.
Είναι απελευθερωτικό αυτό ξέρεις.
Όσο περισσότερο συνειδητοποίησα την τρέλα της ζωής,, τόσο πιο χαλαρή είμαι

10.58 Φοβάμαι να πεθάνω, αλλά και δεν είμαι σίγουρη ότι ότι αυτό που νομίζουμε ως ζωή, είναι όντως η πραγματική ζωή.

Ίσως αυτή η συνειδητοποίηση για τον κόσμο, είναι ένα ακόμα αναπτυξιακό στάδιο που έχουμε να περάσουμε. Ίσως κάτι παρόμοιο να περνάς κι εσύ τώρα' .





ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Η μόνη μέρα που ξημερώνει, είναι εκείνη που μας βρίσκει ξύπνιους. Πρωί είναι όταν είμαι ξύπνιος και μέσα μου ροδίζει η αυγή
Henry David Thoreau
Walden, Η ζωή στο δάσος
Κάθε πρωί αποτελούσε για μένα μια ενθουσιώδη πρόσκληση να δώσω στη ζωή μου τόση απλότητα και αθωότητα θα μπορούσα να πω, όσο έχει και η ίδια η Φύση. 
Πάντοτε λάτρευα τη ροδοδάκτυλη Ηώ με τον τρόπο που το έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες. 
Ξυπνούσα νωρίς και έκανα το μπάνιο μου στη λίμνη: αυτό ήταν κάτι σαν θρησκευτική τελετή, ένα από τα καλύτερα πράγματα που έκανα. Ο Κομφούκιος λέει πως στην μπανιέρα του βασιλιά Τσινγκ Τανγκ υπήρχαν χαραγμένα σύμβολα που έλεγαν το εξής: «Να ανανεώνεις εντελώς τον εαυτό σου κάθε μέρα. Να το κάνεις ξανά και ξανά, αιώνια». 
Αυτό είναι κάτι που μπορώ να καταλάβω πολύ καλά. Το πρωί μας φέρνει πίσω στους ηρωικούς χρόνους. Το ανεπαίσθητο μουρμουρητό ενός κουνουπιού που έξανε την αόρατη και μυστηριώδη περιοδεία του στο σπίτι μου νωρίς την αυγή, όταν καθόμουν με την πόρτα και τα παράθυρα ανοιχτά, είχε πάνω μου την ίδια επίδραση που θα ασκούσε μια σάλπιγγα που τραγουδούσε τη δόξα κάποιου επιφανούς προσώπου.  Ήταν το ρέκβιεμ του Ομήρου, Ιλιάδα και Οδύσσεια μαζί, τραγούδια για την μήνιν και τις περιπλανήσεις. Ο ήχος αυτός είχε κάτι το συμπαντικό πάνω του.έμοιαζε με μόνιμη διαφήμιση της αιώνιας ζωντάνιας και γονιμότητας του κόσμου. Το πρωί, η ώρα της ημέρας που μένει περισσότερο απ΄όλες τις άλλες χαραγμένη στη μνήμη μας, είναι η στιγμή της αφύπνισης. Τότε είναι που νιώθουμε τη λιγότερη νύστα. Και για μία ώρα τουλάχιστον ξυπνάει ένα κομάτι του εαυτού μας που μένει κοιμισμένη όλη την υπόλοιπη μέρα και νύχτα
.Ελάχιστα μπορούμε να περιμένουμε από την ημέρα εκείνη κατά την οποία δεν μας ξυπνά το πνεύμα μας, αλλά τα μηχανικά τσιγκλίσματα κάποιου υπηρέτη. Αν δε μας ξυπνά η ίδια μας η ανανεωμένη δύναμη και οι εσωτερικές μας προσδοκίες, συνοδευόμενες από τους ήχους κάποιας ουράνιας μουσικής στη θέση της καμπάνας του εργοστασίου, και μια ευωδιά που γεμίζει τον αέρα-αν, με λίγα λόγια, η ζωή μας όταν ξυπνάμε δε βρίσκεται πιο ψηλά από εκεί που την είχαμε αφήσει πριν πέσουμε για ύπνο. Κι έτσι το σκοτάδι αποδίδει κι αυτό τους δικούς του καρπούς και αποδεικνύεται ωφέλιμο και καθόλου κατώτερο από το φως.
Ο άνθρωπος που δεν πιστεύει ότι η κάθε ημέρα περιέχει μια ώρα πιο αρχαία, πιο ιερή και πιο εωθινή, που ακόμα ο ίδιος δεν την έχει βεβηλώσει, έχει απελπιστεί από τη ζωή, και ο δρόμος του είναι κατηφορικός και σκοτεινός. Ύστερα από την προσωρινή σιωπή της ζωής των αισθήσεων, η ψυχή του ανθρώπου, ή μάλλον τα όργανά του, αναζωογονούνται κάθε μέρα και το πνεύμα του προσπαθεί πάλι να ξεκινήσει μια όσο πιο ευγενή ζωή μπορεί. Οι Βέδες λένε «Όλη η νοημοσύνη ξυπνά το πρωί»….Για εκείνον που η ευστροφία και η οξύτητα της σκέψης συμβαδίζουν με το ρυθμό του ήλιου, όλη η μέρα αποτελεί ένα διαρκές πρωινό. Δεν έχει σημασία τι λένε τα ρολόγια ή η στάση και τα έργα των ανθρώπων. Πρωί είναι όταν είμαι ξύπνιος και μέσα μου ροδίζει η αυγή. Η ηθική αναμόρφωση είναι μια προσπάθεια να αποτινάξεις τον ύπνο. Για ποιον άλλο λόγο οι άνθρωποι δίνουν μια τόσο φτωχή αναφορά για τη μέρα τους, αν όχι επειδή κοιμούνται όλη μέρα; Απ’ ό,τι φαίνεται από άλλες δραστηριότητές τους, δεν τα πάνε και τόσο άσχημα με τους υπολογισμούς. Αν δεν τους κατέβαλλε η υπνηλία, κάτι θα είχαν να παρουσιάσουν. Εκατομμύρια είναι αρκούντως ξύπνιοι ώστε να εκτελούν εργασίες. Όμως μονάχα ένας στο εκατομμύριο είναι αρκετά ξύπνιος ώστε να εργαστεί αποτελεσματικά με το πνεύμα του και μονάχα ένας στα εκατό εκατομμύρια τόσο ώστε να ζήσει μια ζωή ποιητική ή θεική. Το να είσαι ξύπνιος σημαίνει να είσαι ζωντανός. 
Ποτέ ως τώρα δεν συνάντησα κάποιον που να είναι εντελώς ξύπνιος. Πώς θα μπορούσα να  τον κοιτάξω στα μάτια;


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Έχουμε ανάγκη να γίνουμε μάρτυρες της υπέρβασης των ορίων μας, της ζωής που βόσκει ελεύθερη εκεί που δε βαδίζουμε ποτέ"
H.D.Thoreau

Λέω να τολμήσουμε λίγο περισσότερο, και στην ανθρώπινη επαφή,,,αυτό το κάτι που θέλουμε να πούμε στον άλλο, αλλά τελικά δεν το λέμε, γιατί πέφτει η λογοκρισία, ή ντρεπόμαστε, ή νομίζουμε ότι είναι υπερβολικό ή ασήμαντο...
Αυτό που θέλουμε να πούμε, ανεβαίνει ως το λαιμό και μετά το κρατάμε...λέμε "μην ενοχλήσω" , "πώς θα το πάρει" , "δεν έχει και τόσο σημασία" , "εννοείται, θα το καταλάβει από μόνος του"...
Αυτή η ελευθερία του να πεις αυτό το κάτι παραπάνω, θα πάρεις το ρίσκο. Το ρίσκο, να εκφράσεις τον εαυτό σου...
Λοιπόν, να σας πω, βαρέθηκα με τους τύπους και τα πρέπει και την ανάλυση και τη λογοκρισία. Αν μη τι άλλο, αν ρισκάρω να εκφραστώ, η ζωή έχει σασπένς. Γιατί, αν δε φας πόρτα, ίσως βρεις κάποιον να σε ακούσει πραγματικά. Κι αυτό είναι καταπληκτικό!!
Αν πάλι φας πόρτα, θα έχεις τη χαρά ότι εκφράστηκες. Έτσι, αυτά τα γεννημένα μέσα σου, θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν. Κι εσύ τότε να νιώσεις ελαφρύς και συντονισμένος σε κίνηση με τον παλμό της ζωής. Και όχι ένα κουρασμένο συνονθύλευμα φαντασμάτων των περασμένων στιγμών.
Καλό Σεπτέμβρη!!!!!!!Συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε χωρίς να πτοούμαστε!
                                                                                                                                    Δ.Χ.

Γαντζώστε μεγαλόπρεπα τις ίνες του μυαλού σας στ΄αγκίστρια ενός μακρινού άστρου και αφήστε τες να τεντωθούν μαζί με το Είναι σας, με την ασύλληπτη ταχύτητά της Πρωταρχικής Έκρηξης.

«Οι άνθρωποι φοβούνται τους εαυτούς τους, την πραγματικότητά τους, μα πάνω απ’ όλα, τα αισθήματά τους. Οι άνθρωποι μιλούν συνεχώς για το πόσο σπουδαία είναι η αγάπη, αλλά όλα αυτά είναι αηδίες, διότι η αγάπη πονά και το συναίσθημα αυτό είναι ενοχλητικό.
 Οι άνθρωποι έχουν διδαχθεί ότι ο πόνος είναι κάτι το κακό και επικίνδυνο. Πώς μπορούν να συνδιαλαγούν με την αγάπη όταν φοβούνται να πονέσουν! 

Ο πόνος έχει αποστολή να μας αφυπνίζει. Οι άνθρωποι προσπαθούν να αποφύγουν τον πόνο, αλλά σφάλλουν. Ο πόνος είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε να κουβαλάμε πάνω μας, όπως ένα τρανζίστορ. Αποκτάς συνείδηση της δύναμής σου, μέσω της εμπειρίας του πόνου. Το μόνο ουσιαστικό πράγμα, είναι με ποιον τρόπο τον δεχόμαστε και αυτό είναι το μόνο που μετράει. Ο πόνος δεν είναι παρά ένα συναίσθημα. 


Τα συναισθήματά σου είναι τμήμα σου, η πραγματικότητά σου. Αν αρχίσεις να ντρέπεσαι γι αυτά και δεν μπορείς να τα ανεχθείς, επιτρέπεις στην κοινωνία να καταστρέψει την εσωτερική σου πραγματικότητα. Πρέπει να εγείρεις το ανάστημά σου, μαχόμενος για το δικαίωμα να αισθάνεσαι στο έπακρο, τους δικούς σου πόνους».
                                                                                                                   J.Morrison 







Κάτι γύρω μας και κάποιοι γύρω μας, θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι αυτό είναι ζωή, μια μιζέρια, μια απόγνωση, μια κατάθλιψη, μια αγγαρεία.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εμφανίζονται και οι super γιατροί/θεραπευτές, οι σύγχρονοι θεοί που θα σε αναλάβουν, αυτοί που χρωστούν την ύπαρξή τους στην αρρώστια σου, αυτοί που βρίσκουν το νόημα της ζωής τους στην αρρώστια σου και τρέφουν με την αρρώστια σου υπερ-τροφικά εγωπαθή Εγώ ως λυπηρό αντιστάθμισμα του ίδιου δικού τους φόβου, της υποκρισίας και της μοναξιάς τους. Οι λυπηροί βρικόλακες, οι βασιλιάδες της κατάντιας του να νομίζεις ότι η ζωή είναι μια αγγαρεία.

Με λίγη πλύση εγκεφάλου ακόμα και θα πιστέψεις ότι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να κάτσεις στα αυγά σου και να μη μιλάς καθόλου. Να αναπνέεις και να λες «ευχαριστώ Κράτος που αναπνέω». Με λίγη ακόμα πλύση εγκεφάλου και παρέλυσες, μούδιασες, κοκάλωσες στο σημείο που είσαι, εκεί, με κόμπους σε όλο σου το κορμί και ένα πλαστικό μειδίαμα.

Το οξυγόνο είναι ακριβώς δίπλα.

Όμως κάτι και κάποιοι μπορούν να ονοματίζουν το οξυγόνο «δηλητηριώδη αέρια» όποτε τους καπνίσει και είναι η μαγκιά τους το ότι σε έκαναν εκούσια να φορέσεις τη μάσκα, την οποία πια την έχεις ανάγκη, αυτή τη μάσκα που αφιερώνεις όλη σου τη ζωή για να την διατηρείς σε λειτουργία, την μάσκα όπου αναπνέεις τα αέρια που σου πλάσαραν για αέρα. Τη μάσκα που τρέχεις στους γιατρούς για να στην κάνουν καλά.

Φορώντας τη, μπορείς κι εσύ να μοιάζεις με τους άλλους, να είσαι «φυσιολογικός», να χαίρεις σεβασμού, να νιώθεις ασφαλής. Ναι. Ότι καλώς έβαλες την υπογραφή σου στο ξεπούλημα του ό,τι έχεις και δεν έχεις, οτι καλώς συναίνεσες στην κατάλληλη δοσολογία φθοράς, για το σώμα και το πνεύμα σου. Λίγο λίγο κάθε μέρα και τα κατάφερες, έφτασες στο θάνατο.

Εκεί όπου όλοι και όλα είναι ίσα, εκεί όπου καταρρίπτεται κάθε μάσκα. Όπου βασιλιάς, φτωχός, μάγκας και σκουλήκι, είναι ίσα. Εκεί που τρέμεις να φτάσεις.

Μα ο τρόμος σου για το θάνατο, δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από τον πανικό σου για τη ζωή που δεν έζησες. Για όσα θέλησες να πεις, να κάνεις, να βιώσεις και έμειναν κοκαλωμένα στο σώμα σου. Μαζί σου, εκεί , εσύ φορώντας τη μάσκα, γουρλώνοντας τα μάτια, οι φλέβες στο λαιμό σου να ζορίζονται κατακόκκινες.

Εκεί όπου ουρανοκατέβατα, κατακούτελα σε χτυπά η ιδέα ότι δεν έζησες και άρα , πώς θα φύγεις; Έχεις τόσα να κάνεις, πριν φύγεις! Έχεις..να ζήσεις μια ζωή!!!… τη ζωή που σου διέφευγε!!!

Τι ειρωνεία τελικά, ο θάνατος να υπάρχει μόνο σε σχέση με τη ζωή!

Γιατί, τίποτα που έχει βιωθεί στην ολότητά του δεν μπορεί να πεθάνει.

Ακόμα κι έτσι όμως, πάντα, πάντα έχεις την επιλογή, να ξεσυνδέσεις τη μάσκα οξυγόνου τους με μία απλή κίνηση.

Τα βουνά, οι βράχοι, τα δέντρα, τα πουλιά, οι πεταλούδες, η σαρανταποδαρούσα που σέρνεται, το κύμα, ο ήλιος , το φεγγάρι και τα άστρα, μπορούν να σου το πουν, γιατί αυτά δεν έχουν χάσει την επαφή με την εσωτερική τους σοφία. Μπορείς να ακούσεις; Να μείνεις να ακούσεις;

 χαμένη μετέωρη ψυχή, αποπροσανατολισμένη, παραζαλισμένη

άκουσε

την πνοή του αέρα

δες την ομορφιά εκεί γύρω

νιώσε τη δημιουργικότητα των χεριών σου

είναι που μέσα από τη σιωπή

θα ξαναέρθεις κοντά

να αφήσεις το κεφάλι σου να γύρει

Η δύναμη μέσα από την ευαισθησία  το όπλο που θα σε πάει

Με αυθορμητισμό

Είναι εδώ

 η ζωή που φέρνει ζωή ξανά και ξανά!


                                                                                                                                  Δανάη Χ.





« …η αλήθεια είναι η εξής: η συνειδητότητα δεν είναι μέσα στο σώμα, αντίθετα, το σώμα βρίσκεται  μέσα στη συνειδητότητα. Και είσαι αυτή η συνειδητότητα και όχι το φάντασμα που τόσο σε βασανίζει. Είσαι το σώμα, αλλά ταυτόχρονα είσαι και όλα τα υπόλοιπα. Μόνο το μυαλό είναι εξαπατημένο και απειλείται από την αλλαγή. Αν χαλαρώσεις μέσα στο σώμα χωρίς να χρησιμοποιήσεις το μυαλό σου, θα είσαι ευτυχισμένος, χαρούμενος, ελεύθερος και δεν θα αισθάνεσαι αποχωρισμένος. Η αθανασία σου ανήκει ήδη, αλλά όχι όπως τη φαντάζεσαι ή ελπίζεις να είναι. Ήσουν αθάνατος πριν γεννηθείς και θα είσαι και αφού το σώμα σου έχει λιώσει. Το σώμα είναι συνειδητότητα. Είναι αθάνατο. Μόνο που αλλάζει. Το μυαλό- οι προσωπικές σου πεποιθήσεις, η ιστορία και ταυτότητά σου είναι θνητά.

-Σωκράτη, αν δεν είμαι οι σκέψεις μου τότε τι είμαι;
Άνοιξε το ψυγείο, έβγαλε ένα κρεμμύδι και το έβαλε στο χέρι μου.
-Ξεφλούδισε ένα στρώμα τη φορά». Άρχισα να ξεφλουδίζω.
-Τι βρήκες;
-Το επόμενο στρώμα.
-Συνέχισε.
Ξεφλούδισα λίγα στρώματα ακόμα.
-Το μόνο που βρίσκω είναι και άλλα στρώματα Σωκράτη.
-Συνέχισε να ξεφλουδίζεις μέχρι να μην υπάρχουν άλλα…Τι βρήκες;
-Δεν έμεινε τίποτε
-Και όμως έμεινε κάτι.
-Τι;
-Το σύμπαν».




"Life is a powerful dynamic force constantly pushing human beings toward new development. To throw oneself into the middle of life, to express oneself freely in the moment without regard to whether this is exhilarating or scary is the action of a heroic person. This is what novels, poems, songs and dreams are made of. This leap into life must be taken. We concentrate all our energies into one brief monent of time. This approach to living calls for great development of ourselves as spontaneous actors".
                                                                                          
                                                                  Dr.M.Clayton, Effective group leadeship






J.L.Moreno (1889-1974), ψυχίατρος, εμπνευστής του ψυχοδράματος & πατέρας της ομαδικής ψυχοθεραπείας




Η πιο σπουδαία ομιλία που έγινε ποτέ! Charlie Chaplin

 Let us all unite !                                      






"Είμαι 78 χρόνων και διαπιστώνω ότι στα χρόνια αυτά έχω καταναλώσει πάνω από 1000
τόνους νερού, τροφής και αέρα, η χημική σύσταση των οποίων χρησιμοποιήθηκε προσωρινά
και επί διαφορετικά διαστήματα για να δημιουργηθούν μαλλιά, δέρμα, σάρκα, οστά, αίμα κλπ., πριν να αποβληθεί προοδευτικά από τον οργανισμό. Ξεκίνησα με 4 κιλά, μετά προχώρησα στα
35, μετά στο 85, κάποτε έφτασα και 104 κιλά. Μετά έχασα 35 κιλά και αναρωτήθηκα: "Ποιος ήταν αυτά τα κιλά;-γιατί εγώ υπάρχω ακόμα εδώ. Τα 35 κιλά που ξεφορτώθηκα, ήταν δέκα φορές το βάρος σε σάρκα και οστά που είχα όταν γεννήθηκα, το 1895.

Είμαι σίγουρος πως δεν είμαι το βάρος των τελευταίων γευμάτων που έχω φάει, μερικά           από τα οποία θα γίνουν τα μαλλιά μου που θα κοπούν δύο φορές το μήνα. Αυτά τα χαμένα κιλά οργανικών χημικών ουσιών σίγουρα δεν ήταν "εγώ", ούτε είναι "εγώ" τα υπόλοιπα ακόμα που παραμένουν συνδεδεμένα φτιάχνοντας το σώμα μου. Κάνουμε ένα μεγάλο λάθος          ταυτίζοντας το "εγώ" και το "εσύ" με αυτήν την εφήμερη και επομένως αισθητηριακά εντοπιζόμενη χημεία...

 Πολλές φορές έχουν ζυγίσει ανθρώπους στη διαδικασία του θανάτου. Μερικοί καταδικασμένοι από τον καρκίνο άποροι δέχτηκαν να βάλουν τα κρεβάτια τους πάνω σε ζυγαριά. Η μόνη φανερή διαφορά βάρους πριν και μετά το θάνατο είναι αυτή που οφείλεται στον αέρα που εκπνέεται ή στα ούρα που διαφεύγουν. Η ζωή, ό,τι κι αν είναι, δε ζυγίζει τίποτα".

                                                                            Μπακμινστερ Φούλερ
                                                                      στο "Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις" ,Λ.Μπουσκάλια







                         
                                                                                                          



 "Gravity is not responsible for people falling in love"
                                                                                                                 A.Einstein  



            


Can you say who you are?

I ‘m an invitation
For all those who are seeking, searching and have a deep longing in their hearts
To find their home
I’ m an answer to the question that everybody is but cannot formulate it
A question that is more a quest than a question
More a thirst than a verbal, mental inquiry
A thrist that one feels in every cell and fiber of his being but has no way to bring it to words and ask it
I’m an answer for that question that you cannot ask
And you cannot expect that it could be answered
When I say that I am an answer
I don’t mean that I can give you the answer
Yes if you are ready, you can take it.
I’m just like a well ready for you to draw your bucket and draw the water for yourself
I have it, but I cannot reach to you without your efforts
Only you can reach to me
It is a strange invitation.
It will take you on a long pilgrimage
And it will end only where you already are
You will have to move many steps and many paths just to come to yourself
Because you have gone far away from yourself
You have completely forgotten the way back.
I’m a reminder, a remembrance
Of the lost home
As a person, I do not exist.
I exist as a presence.
The day I come to know myself
The person has disappeared
There is only a presence, a very living presence
That can quench your thirst
That can fulfill your longing
Hence, in one word I can say
I’m an invitation
Just of course for those who have a deep longing in their hearts that they are missing themselves
A deep urge
That unless they find themselves everything else is meaningless
Unless it is you’re a priori concern
Your ultimate concern
Such that, if it ‘s needed, you are even ready to lose everything for it
But you cannot drop it
There are thousands of desires
But as for longing is concerned, there is one and that is
To come back home
To find your reality
And in that very finding you have found
All that is of any value:
Blissfulness. Truth. Ecstasy.
Jesus used to say “If you have eyes to see, see. If you have ears to hear, hear”.
Of course, he was not talking to the blind and deaf.
He was talking to people just like you.
He was talking just to you.
Because, you are not knew.
You are as ancient as the whole existence
You have always been here.
You may have come across many masters
You may have come close to many buddhas
But you were too much engaged in trivia
You were not aware of your longing
I’m an effort to provoke the dormant in you
To wake up the asleep
The fire is there but is burning very low
Because you have never taken any care of it
My invitation is to make you aflame
And unless you know a life which is luminous and aflame, all your knowledge is just a deception
You are gathering it to help you forget that the real knowledge is missing
But, however great is your accumulation of the Other, the objective, the world
It is not going to become a substitute for your self-knowing
With the self-knowing
Suddenly all darkness disappears
And all separation from existence.
I’m an invitation to take a courageous jump into the ocean of life
Lose yourself, because that is the only way to find yourself.
     

                                      







"..έπρεπε να διδάξουμε τον απελπισμένο άνθρωπο, ότι δεν είχε πραγματική σημασία τι περιμέναμε από τη ζωή, αλλά περισσότερο τι η ζωή περίμενε από μας. 

Χρειαζόταν να σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε ποιο είναι το νόημα της ζωής και αντί αυτού, να δούμε τους εαυτούς μας ως αυτούς που η ζωή διαρκώς τους ρωτούσε. Η απάντησή μας πρέπει να βρίσκεται όχι μέσα σε λόγια και διαλογισμό αλλά στην κατάλληλη δράση και την κατάλληλη συμπεριφορά. Η ζωή σε τελική ανάλυση σημαίνει το να παίρνεις την ευθύνη να βρίσκεις τη σωστή απάντηση στα προβλήματά της και να φέρνεις εις πέρας και να "ολοκληρώνεις" τις δυσκολίες που συνεχώς βάζει σε κάθε άνθρωπο....

Αυτές οι δυσκολίες, και άρα το νόημα της ζωής, είναι διαφορετικές για κάθε άνθρωπο, από στιγμή σε στιγμή. Δεν υπάρχει λοιπόν μια γενική απάντηση για ποιο είναι το νόημα της ζωής. Η ζωή δεν σημαίνει κάτι γενικό, αχανές αλλά κάτι πολύ αληθινό και συγκεκριμένο. Κανένας άνθρωπος και κανένα πεπρωμένο δεν μπορεί να συγκριθεί με κάποιον άλλο άνθρωπο και κάποιο άλλο πεπρωμένο...Κάθε κατάσταση διαχωρίζεται από τη μοναδικότητά της, και υπάρχει μόνο μια σωστή απάντηση στο πρόβλημα που τίθεται από αυτήν.

Όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει ότι είναι το πεπρωμένο του να υποφέρει, θα πρέπει να αποδεχτεί αυτά που υποφέρει, σαν καθήκον του. Θα πρέπει να αναγνωρίσει το γεγονός, ότι ακόμα και μέσα από τον πόνο και μέσα από όσα υποφέρει, είναι μοναδικός και μόνος στο σύμπαν. Κανείς δεν μπορεί να τον απαλλάξει από τον πόνο του. Η μοναδική του ευκαιρία βρίσκεται στον τρόπο που θα αναλάβει να κουβαλήσει το βάρος του.

Για εμάς, τους φυλακισμένους, αυτές οι σκέψεις ήταν ήδη πολύ μακριά από την πραγματικότητα....Είχαμε περάσει προ πολλού το στάδιο να αναρωτιόμαστε ποιο είναι το νόημα της ζωής, ένα αφελές ερώτημα που αντιλαμβάνεται τη ζωή σαν το φτάσιμο κάποιου σκοπού μέσω της ενεργούς δημιουργίας κάποιου σημαντικού πράγματος. Για εμάς, το νόημα της ζωής συμπεριλάμβανε τους ευρείς κύκλους της ζωής και του θανάτου, του πόνου και της πράξης του να πεθαίνω"


V.Frankl, Man s Search for Meaning, εμπειρίες από στρατόπεδο συγκέντρωσης







"...ο Milton Erickson έθεσε τέρμα σε όλα τα γνωστά μοντέλα ψυχοθεραπείας. Δεν είχε θεωρία για την ανθρώπινη φύση ή για την ψυχοθεραπεία. Πίστευε ότι κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι τελείως μοναδική....ότι δουλειά εκείνου που θέλει να βοηθήσει τους άλλους είναι να μάθει το δικό τους χάρτη του κόσμου, να μπει σε αυτόν και να τους βοηθήσει να τον επεκτείνουν...Να μια ιστορία:


Ζούσε κάποτε ένα αγόρι με το όνομα Τζο, που στην ηλικία των 12 χρόνων αποβλήθηκε από το σχολείο λόγω βανδαλισμού, αδιόρθωτης και κτηνώδους συμπεριφοράς προς τα άλλα παιδιά. Ο Τζο είχε ακόμα προσπαθήσει να βάλει φωτιά στο σπίτι και το σταύλο του πατέρα του και είχε μαχαιρώσει όλα τα ζώα στη φάρμα του πατέρα του με ένα διακριάνι.

Οι γονείς του τον πήγαν στο δικαστήριο που τον έβαλε σε ενα τεχνολογικό σχολείο για αγόρια. Στα 15, ο Τζο βγήκε με όρους, καθ οδόν για το σπίτι έκανε κάποιες διαρρήξεις και οδηγήθηκε αμέσως στο σχολείο, όπου έμεινε μέχρι τα 21. Τα επίσημα σχολεία αναφέρουν ότι ήταν εξαιρετικά βίαιος και τον περισσότερο καιρό τον πέρασε στην απομόνωση.

Στα 21, αφέθηκε ελεύθερος με ένα κουστούμι και 10 δολάρια, και κατευθύνθηκε στο Μιλγουόκι. Σύντομα τον συνέλαβαν για διάρρηξη και οδηγήθηκε στο αντρικό αναμορφωτήριο. Τα στοιχεία έδειχναν πως ήταν βίαιος και επιθετικός, και ότι τον κρατούσαν στην απομόνωση.Οι φρουροί τον φοβόντουσαν τόσο πολύ, ώστε κάθε φορά που του επέτρεπαν να πάει στην αυλή για γυμναστική, τον συνόδευαν 2 φρουροί. Όταν βγήκε, έκανε 2 ακόμα διαρρήξεις. Η αστυνομία τον έπιασε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση.

Τα στοιχεία της κρατική φυλακής έδειχναν ότι ο Τζο έδερνε τους άλλους φυλακισμένους και περνούσε τον περισσότερο χρόνο στο "μπουντρούμι".....εξέτισε κάθε μέρα αυτής της ποινής.Όταν αφέθηκε ελεύθερος, πήγε στην πόλη και έκανε ακόμα μερικές διαρρήξεις.Τον συνέλαβαν και καταδικάστηκε πάλι σε φυλάκιση. Πέρασε κάθε μέρα είτε στην απομόνωση ή στο σκοτάδι και τη σιωπή του μπουντρουμιού.

Όταν βγήκε, επέστρεψε σε ένα χωριό του Wisconsin.O Milton Erikson ζούσε εκεί κοντά και ήταν περίπου 10 χρονών τότε. Ο Τζο είχε 4μέρες στην πόλη, ο Milton πήγε στην πόλη για κάποιο θέλημα.Συνάντησε κάποιους συμμαθητές του που του είπαν "Ο Τζο γύρισε". Ο Erickson συνεχίζει την ιστορία από αυτό το σημείο. Δηλώνει ότι υπήρχαν κάποιες υποψίες ότι ο Τζο είχε κιόλας κλέψει κάτι.Συνεχίζει:

Κατά σύμπτωση, υπήρχε ένας αγρότης τρία μίλια μακριά από το χωριό. Ένας αγρότης που είχε 12 στρέμματα γης.Ήταν πολύ πλούσιος...Και η κόρη του η Σούζι,,,ήταν περίπου 1,77 και δούλευε στα κτήματα σαν άντρας.Λίχνιζε, όργωνε, βοηθούσε στο σφάξιμο,,,έκανε τα πάντα. Ήταν όμορφη κοπέλα, περίφημη για την νοικοκυροσύνη της, το ράψιμο και το μαγείρεμα και ήταν ανύπαντρη στα 23 της χρόνια...Εκείνη ιδιαίτερα την ημέρα, ο πατέρας της Σούζι την έστειλε στην πόλη για κάποιο θέλημα. Η Σούζι έφτασε, έδεσε το άλογο και την άμαξα, και κατηφόρισε στο δρόμο. Ο Τζο σηκώθηκε και στάθηκε στο δρόμο της, την κοίταξε από κάτω μέχρι κάτω εξονυχιστικά και τελικά είπε"Μπορώ να σε πάω στο χορό την επόμενη Παρασκευή;". Η Σούζι απάντησε "μπορείς, αν είσαι τζέντλεμαν". Ο Τζο την άφησε να περάσει.

Την επόμενη μέρα, οι έμποροι χάρηκαν που βρήκαν τις κλεμμένες πραμάτειες τους μπροστά στις πόρτες τους.Και είδαν τον Τζο, να περπατά στην εθνική οδό και να κατευθύνεται προς το κτήμα του πατέρα της Σούζι.Είπαν όλοι ότι ζήτησε δουλειά από τον πατέρα της, και εκείνος τον προσέλαβε. Του έδωσε μάλιστα το καταπληκτικό ποσό των 15 δολαρίων το μήνα, του επέτρεψαν να τρώει με την οικογένεια στην κουζίνα και του έφτιαξαν ένα δωμάτιο στη σιταποθήκη.

Ο Τζο αποδείχθηκε ο καλύτερος εργάτης που πέρασε ποτέ από την κοινότητα. Δούλευε από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου εφτά μέρες την εβδομάδα. Ο Τζο ήταν 1,88, ένας πολύ ικανός και σωματώδης άντρας, και φυσικά πήγαινε κάθε παρασκευή βράδυ στο χορό του χωριού.Η Σούζι ερχόταν κι αυτή. Και προς οργή όλων των νεαρών, χόρευε συνήθως με τον Τζο....μετά από μερικούς μήνες παντρεύτηκαν.Και ο Τζο μετακόμισε από τη σιταποθήκη στο σπίτι. Ήταν πάντα ο καλύτερος εργάτης και διεύθυνε τη φάρμα μαζί τον πεθερό του. Και ο Τζο ήταν τόσο καλός εργάτης, που όταν αρρώστησε ένας γείτονας, ήταν ο πρώτος που πήγε να βοηθήσει.Και σύντομα ξέχασαν όλη την ιστορία του που ήταν πρώην κατάδικος...

Τελικά οι γονείς της Σούζι πέθαναν και η Σούζι κληρονόμησε τη φάρμα. Δεν είχαν παιδιά, αλλά ο Τζο δε δυσκολεύτηκε να προσλάβει εργάτες. Πήγε στο δημόσιο αναμορφωτήριο και ζήτησε νέους, πρώην κατάδικους με καλή διαγωγή...όσοι δούλευαν, ο Τζο τους κρατούσε στο κτήμα και τους μεταχειριζόταν καλά.Και συνέβαλε να αποκατασταθούν κοινωνικά αρκετοί από αυτούς.Όταν ανέλαβα την υπηρεσία, ως δημόσιος ψυχίατρος στο Wisconsin, να εξετάσω όλους τους τρόφιμους στα ποινικά και σωφρονιστικά ιδρύματα, ο Τζο χάρηκε για μένα. Ζήτησε να ελέγξω το φάκελό του.Ήθελε να δω την απίστευτη μεταμόρφωση που συνέβη στη ζωή του.

Ο Erickson πράγματι έλεγξε τον φάκελο του Τζο. Βρήκε μια έκθεση όπου φαινόταν ένας αδιόρθωτος, χρόνιος καθ εξίν εγκληματίας. Επομένως, τι έγινε που άλλαξε τον Τζο;

Ο Erickson σχολιάζει:

Όλη η ψυχοθεραπεία που δέχτηκε ο Τζο ήταν "Μπορείς, αν είσαι τζέντλεμαν". Δεν είχε ανάγκη από ψυχανάλυση για αρκετά χρόνια. Δεν είχε ανάγκη την έμμεση ψυχοθεραπεία του Carl Rogers, δεν είχε ανάγκη πέντε χρόνια θεραπεία Gestalt, αυτό που είχε μόνο ανάγκη ήταν μια απλή πρόταση.."μπορείς, αν είσαι τζέντλεμαν". Η ψυχοθεραπεία πρέπει να συμβεί μέσα στον ασθενή, το κάθετί πρέπει να γίνει από τον ασθενή, και ο ασθενής πρέπει να έχει κίνητρο.."
Η ιστορία του Τζο, μιλά στη δική μου αίσθηση για το μυστήριο της αγάπης.Η αγάπη μας για έναν άλλο μπορεί να θεραπεύσει την κατεστραμμένη ζωή μας. Και κανένας δεν μπορεί να ξέρει ακριβώς το πώς και το γιατί. Ο Pascal μας είπε ότι "η καρδιά έχει τους λόγους της, που η λογική δεν μπορεί να καταλάβει. Όταν πραγματικά αγαπάμε, είμαστε πρόθυμοι να αλλάξουμε και πραγματικά συχνά αλλάζουμε. Χάνουμε βάρος, αρχίζουμε γυμναστική, ξεχνάμε τους εχθρούς μας, αποδεχόμαστε τους άλλους, αγαπάμε τον εαυτό μας, νιώθουμε ζωντανοί, πιστεύουμε ότι η ζωή αξίζει να τη ζεις. Ο Eric Berne, όρισε την αγάπη ως "Η ψυχοθεραπεία της φύσης". Πιστεύω ότι η αγάπη μπορεί με συνταρακτικό τρόπο να επουλώσει τα τραύματά μας και να αλλάξει ριζικά τη ζωή μας".

Δημιουργώντας την αγάπη, John Bradshaw,εκδ.Λυχνος.




Δημιουργικότητα & Λογική : δεξί & αριστερό ημισφαίριο εγκεφάλου--η υποκειμενικότητα της αντίληψης





Ασθένεια, η γλώσσα του σώματος